نامه ۲۰۵ تن از دانشگاهیان و فعالان مدنی به استاندار اصفهان؛
فرصت چندانی برای نجات اصفهان نمانده است
به گزارش کونفه ۲۰۵ نفر از دانشگاهیان، فعالان محیط زیستی و مدنی، روزنامه نگاران و مدیران در نامه ای سرگشاده به استاندار اصفهان خواهان حفظ پایداری جریان اندک آب در زاینده رود شدند.
به گزارش کونفه به نقل از مهر، ۲۰۵ نفر از دانشگاهیان، فعالان محیط زیستی و مدنی، روزنامه نگاران و مدیران کشوری و استانی روز چهارشنبه ۲۰ بهمن ماه در نامه ای سرگشاده به سید رضا مرتضوی استاندار اصفهان، خواهان حفظ پایداری جریان اندک آب در رودخانه زاینده رود بعد از اتمام توزیع ۱۲ روزه آب به کشاورزی شرق این خطه شدند.
در بخشی از این نامه تاکید شده که بارش های نسبتاً مناسب در سرشاخه ها و جاری بودن رودخانه برای کشت کشاورزان شرق، امکان جاری سازی دائمی با جریان کمینه را مهیا می سازد.
بر پایه این درخواست ضمن حفظ خط قرمز سد زاینده رود برای تأمین آب آشامیدنی، میتوان با رهاسازی حداقلی بخشی از نیاز زیست محیطی و پایداری جریان رودخانه مصوب شده در برنامه توزیع آب سالجاری و همینطور مصوبات شورایعالی آب و شورای هماهنگی حوضه (۱۷۶ میلیون مترمکعب) ضمن تغذیه حداقلی آبخوان و جلوگیری هرچند اندک از تشدید فرونشست، امکان تقویت چاه های مورد استفاده در شرب و کشاورزی را هم فراهم نمود.
در این نامه خطاب به استاندار اصفهان آمده است: همانگونه که آگاهی دارید زاینده رود اصلی ترین رودخانه فلات مرکزی ایران است که در تمام طول سال جریان داشته، الان به دلیل بارگذاری های بی رویه بخصوص در بالادست و کمبود شدید آب، به خشک رودی بدل شده است. شهر تاریخی اصفهان که به برکت جریان زاینده رود شکل گرفته، بالیده و به پایتخت فرهنگی ایران ارتقا یافته، در هیچ زمانی به اندازه دوره کنونی در معرض صدمه های زیست محیطی و گسترش بی قاعده و تغییر کاربری اراضی فراتر از توان اکولوژیک نبوده است.
متأسفانه طی سالیان اخیر تبدیل زاینده رود و زیست بوم طبیعی آن به کانال موقت آبرسانی و قطع و وصل مکرر جریان و خشکاندن ادواری زاینده رود و نابودی میلیاردها زیستمند حریم و بستر رودخانه، به رویه ای عادی بدل شده است و از آثار منفی و خطرناک افت آبخوان ها و بروز پدیده بازگشت ناپذیر فرونشست زمین در شهر اصفهان که حیات در این شهر را در معرض تهدید جدی قرار داده، غفلت شده است.
یکی از مصادیق بارز این رویه تکراری که بی گمان تخطی از قانون هم به حساب می آید، حذف سهم پایداری جریان رودخانه و نیاز زیست محیطی در سال آبی جاری، با وجود تصویب در کارگروه سازگاری با کم آبی استان است. این درحالی است که سرعت و گستردگی بروز و پیشروی بحران هایی که تنها به بخشی از آنها اشاره شد، به حدی است که برای نجات اصفهان فرصت چندانی وجود ندارد و در صورتیکه فوراً برای جریان دائمی زاینده رود تصمیم گیری نشود، شاید برای همیشه باید نگران قضاوت تاریخ و نسل های آینده به عملکرد خود باشیم.
اگرچه، حفظ جریان پایدار در زاینده رود به معنای حل همه مسائل نیست، ولی بی گمان نخستین و مهم ترین گام است؛ گامی که باید برداشته شود تا طبیعت به ما مجال برداشتن گام های بعدی را بدهد. گامی در جهت ایجاد روحیه امید و همکاری و درک مشترک در تأمین نیاز زیست محیطی و باور به امکان پذیر بودن حفظ جریانی حداقلی ولی دائمی در زابنده رود به صورت طبیعی.
ما امضاءکنندگان این درخواست بر مبنای علل زیر خواهان حفظ جریان زاینده رود و تأمین هر چند اندک نیاز زیست محیطی در بازه زمانی اتمام تحویل آب به کشاورزان شرق تا زمان رهاسازی مجدد در نیمه فروردین ۱۴۰۱ هستیم.
۱- در خیلی از اسناد و قوانین بالادستی همچون اصل ۵۰ قانون اساسی، سیاست های کلی محیط زیست و منابع آب ابلاغی مقام معظم رهبری، قانون حفاظت، احیا و مدیریت تالاب های کشور، آیین نامه پیشگیری از تخریب و آلودگی غیر قابل جبران تالاب ها و مصوبات هیئت دولت بر اهمیت حفظ محیط زیست و تأمین نیاز آبی زیست محیطی پس از تأمین آب آشامیدنی تصریح شده است. بنابراین، خشکاندن زاینده رود در فواصل بین نوبت های آبیاری غیر قانونی می باشد.
۲- بارش های نسبتاً مناسب در سرشاخه ها و جاری بودن رودخانه برای کشت کشاورزان شرق، امکان جاری سازی دائمی با جریان کمینه را مهیا می سازد.
۳- بر اساس این درخواست ضمن حفظ خط قرمز سد زاینده رود برای تأمین آب آشامیدنی، میتوان با رهاسازی حداقلی بخشی از نیاز زیست محیطی و پایداری جریان رودخانه مصوب شده در برنامه توزیع آب سالجاری و همینطور مصوبات شورایعالی آب و شورای هماهنگی حوضه (۱۷۶ میلیون مترمکعب) ضمن تغذیه حداقلی آبخوان و جلوگیری هرچند اندک از تشدید فرونشست، امکان تقویت چاه های مورد استفاده در شرب و کشاورزی را هم فراهم نمود.
خشکاندن رودخانه در بازه زمانی آخر تحویل آب به کشاورزان شرق تا رهاسازی مجدد در فروردین ماه آثار زیان بار زیست محیطی، اجتماعی و اقتصادی قابل توجهی به دنبال خواهد داشت.
این جریان کمینه آب در رودخانه می تواند تلاشی در جهت حاکمیت قانون و رعایت عدالت، انصاف و اخلاق و بارقه امیدی برای زنده ماندن این پیکره نیمه جان و نمادی از امکان ایجاد تغییر و تعهدی به این رودخانه تمدن ساز و شاهرگ حیاتی اصفهان و قلب تپنده ایران باشد.
منبع: kunefe.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب